Onverwachts overleed de moeder van Peter Verhelst. Maanden later begon hij te schrijven aan Voor het vergeten.

Dit is evenwel geen moederboek, en ook geen boek over de dood, maar een hartstochtelijke ode aan ons hakkelende, tastende verzet tegen betekenisloosheid en verdriet. Verhelst probeert met handen en voeten iets vitaals te scheppen. Iets wat we ons blijvend kunnen herinneren. Om eindelijk te kunnen vergeten.

Wat kun je anders doen dan kijken, opnieuw kijken, beter kijken, betasten met je ogen, ruiken en luisteren en proeven met je ogen, elk detail, elke kleurschakering, elke welving, elke cel, ín elke cel, in de hoop nooit te vergeten, in de hoop niet verloren te laten gaan, voor altijd bij je te kunnen houden – had ik maar beter gekeken, elk detail, elk geliefd detail, elke…